Óli Gneisti Sóleyjarson

Firring fólks sem er hvert á sinn hátt utanveltu í Hong Kong og þráir einhvers konar tengsl.

Í fyrra horfði ég á nokkrar kvikmyndir Wong Kar-wai sem ég hafði vanrækt fram að því. Þær voru flestar frábærar. Sérstaklega Chungking Express og In the Mood for Love.

Fallen Angels virkar næstum á mig eins og Chungking Express 2. Það er margt sem tengir myndirnar. Fyrri myndin er bara svo mikið betri. Stíleseringin jaðrar við að vera í of miklu aðalhlutverki á köflum. En hún er flott.

Maltin gefur ★★ (af myndum Wong Kar-wai var hann hrifnastur af 2046).

Óli gefur ★★★★☆.

Við lok áttunda áratugarins mynda tólf ára strákur og jafngömul stelpa á Manhattan tengsl á grundvelli þess hve ruglaðir foreldrar þeirra eru.

Rich Kids er fín mynd að öðru leyti en því að krakkarnir þurfa að koma samfélagslegri gagnrýni handritsins til skila í mjög svo ótrúverðugum samtölum. Það er ekki krökkunum að kenna. Þau eru fín. Ef þið viljið sjá mynd um krakka á Manhattan myndi ég hiklaust mæla með Rich Kids frekar en þeirri sem var gerð 1995.

Trini Alvarado sem leikur stelpuna er kunnugleg enda hefur hún leikið í mörgum kvikmyndum síðan 1979.

Maltin gefur ★★★☆.

Óli gefur ★★★⯪☆.

Taívanskur maður í Bandaríkjunum gerir sitt besta til að leyna samkynhneigð sinni fyrir foreldrum sínum en lygarnar vinda upp á sig.

Það er áhugavert að horfa á The Wedding Banquet með nútímagleraugum en það virðist leiða ýmsa til þess að draga ályktanir sem passa ekki við mína túlkun. Sumt er óyrt og gefið í skyn á undarlegan hátt (eins og í svo mörgum kvikmyndum þessa tíma). Ég geri fastlega ráð fyrir að það sé hægt að leita að „The Wedding Banquet“ „problematic“ ef þið eruð forvitin.

Að öðru leyti stenst myndin tímans tönn. Það er svolítið skrýtið að hugsa til þess að The Wedding Banquet hafi komið út sama ár og Philadelphia. Það sem er í forgrunni þar er í bakgrunni hér. Sem er bara gott. Það er áhugavert að stúdera bolina sem Simon klæðist í myndinni.

The Wedding Banquet er frábær birtingarmynd samkynhneigðar á síns tíma mælikvarða. Hún tekur ástir tveggja karlmanna alvarlega.

Maltin gefur ★★★☆.

Óli gefur ★★★★☆.

Krabbamein, dauði og vinátta fullorðinna karlmanna. Samt fyndið.

Ray Romano og Mark Duplass leika aðalhlutverkin í Paddleton. Ég hef ekki alltaf elskað Raymond en síðasta áratug eða svo hefur hann verið góður í nokkrum hlutverkum (s.s. The Big Sick og þessarri).

Mark er annar Duplass-bræðra sem hafa leikstýrt en aðallega framleitt frekar ódýrar kvikmyndir undanfarin ár. Þær hafa flestar farið framhjá mér en ég hef þeim mun oftar heyrt þá spjalla í hlaðvörpum. Mark skrifaði líka handritið að Paddleton með leikstjóranum Alexandre Lehmann.

Reyndar fór ég á Cyrus, mynd sem þeir br´æður leikstýrðu, á opnunarhátíð RIFF árið 2010 með Sigga félaga. Við pössuðum ekki mjög vel í kokteilboðið sem haldið var eftir á.

Paddleton er tæpar 90 mínútur og notar þann tíma vel. Hún er bæði sorgleg og fyndin.

Óli gefur ★★★★☆ og væri líklegri til að hækka um hálfa stjörnu heldur en lækka.

Árið 1986 leita suður-kóreskir lögreglumenn að raðmorðingja.

Minningar um morð er önnur mynd leikstjórans Bong Joon-ho (Sníkjudýrin og Mickey 17) og kom honum á kortið (ekki að ég hafi fylgst nógu vel með á sínum tíma).

Minningar um morð náði að grípa mig strax. Þegar ég var hræddur um að hún myndi fara í hjólför tók hún alltaf sveig í frumlegri áttir. Á vissan hátt fannst mér hún kjöldraga þær brellur sem hefðbundnar löggumyndir (og þættir) nota til að spila með tilfinningar áhorfenda.

Eftir áhorfið kíkti ég á hvað fólk hafði að segja um myndina og hjó eftir að margir töldu að lögreglumennirnir væru ótrúverðugar persónur. Mér þótti þeir aftur á móti ákaflega raunverulegir miðað við það sem ég hef lesið um glæparannsóknir fyrri ára. Mögulega er þetta þó stundum gert of kómískt.

Einkunnagjöf er frekar erfið hérna. Mögulega er ég að halda aftur af mér af því mér finnst ég vera full örlátur með stjörnur. Sem er kannski ekki óeðlilegt þegar ég er að eltast við myndir sem eru á helstu topplistum gagnrýnenda og áhorfenda.

Óli gefur ★★★★⯪ en er á mörkunum með að hækka sig í fimm.

Maður keyrir um Teheran í örvæntingafullri leit að nokkru sem ég passaði mig að vita ekki fyrirfram en kemur fram í öllum umfjöllunum myndina. Ég set það neðst¹.

Bragðið af kirsuberjum er margrómuð kvikmynd. Umfjöllunarefnið gefur kvikmyndinni ímynd mikillar dýptar sem ég er ekki viss um að hún hafi. Kannski er það versta sem ég get ég sagt um myndina að ég hafði ekki sérstaklega mikinn áhuga á að pæla meira í því hvernig hún endar.

Þetta hljómar eins og ég telji Bragðið af kirsuberjum lélega. Það er ekki rétt. Ég held að það sé merking þarna en hún stendur ekki undir þeim væntingum sem lofræður gefa til kynna.

Maltin gefur ★★★⯪. 

Óli gefur ★★★⯪☆.

Halda áfram að lesa: Bragðið af kirsuberjum / Taste of Cherry (1997) ★★★⯪☆ 👍

Mynd um einmana karlmenn og eitraða ást.

Spænski leikstjórinn Pedro Almodóvar er gap í kvikmyndaáhorfi mínu. Þannig að ég valdi Hable Con Ella aðallega til að bæta aðeins fyrir það.

Hable Con Ella er ekki auðveld mynd. Nærri því um leið og hún byrjaði fékk ég óbragð í munninn út af dýraníðinu. Þarna er ógeðið raunverulegt og beint fyrir framan myndavélina.

Meginpartur Hable Con Ella er um tvo karlmenn og samband þeirra við hvorn annan og „sambönd“ þeirra við konur. Það er margt sem stuðar en ég er gjarn á að segja að við getum skilið ástæður án þess að nota þær til að afsaka.

Líklegast er réttast að setja Hable Con Ella í flokk með kvikmyndum sem tala gagnrýnið um karlmennsku. Vandamálið er aðallega að hérna hafa konurnar eiginlega enga rödd. Það er jafnvel talað fyrir þær en ekki við þær. Á mig virkar það samt sem gagnrýni á karlmenn sem vilja helst að konur þegi og séu sætar.

Hable Con Ella er á köflum mjög áhrifarík og að vissu marki skil ég vel hvers vegna fólk var rosalega hrifið af henni. En ég kemst ekki yfir allt hitt.

Maltin gefur ★★★★ og var í klappliðinu.

Óli gefur ★★★⯪☆.

Heimildarmynd um líf og dauða kvikmyndagagnrýnandans Roger Ebert.

Í heild fannst mér Life Itself áhugaverð og áhrifarík en á köflum svolítið teygð.

Ég hef aldrei tengt sérstaklega við Rogert Ebert sem gagnrýnanda. Í mesta lagi sá ég vísanir í hann og Siskel í auglýsingum sem lofuðu tveimur þumlum upp. Svo stal ég þumlunum í tilraun minni til að komast hjá stjörnugjöf (að hafa þá af sömu hendi er auðvitað aulabrandari hjá mér).

Seint og síðarmeir, líklega eftir að Ebert lést horfði ég á töluvert af gömlum þáttum af Siskel & Ebert á YouTube. Þetta var mjög áhrifaríkt form. Tveir gaurar sem voru tilbúnir að rífast þó þeir væru jafnvel sammála um gæði myndarinnar. Og ég hugsaði til Ásgeirs og hvað það væri gott að hafa hann til að segja mér hve innilega rangt ég hef fyrir mér í skrifum mínum um kvikmyndir.

Mér þótti gaman að Jonathan Rosenbaum kemur fram í myndinni sem einn af fulltrúum „alvarlegrar“ kvikmyndagagnrýni. Í heild er hann auðvitað jákvæður, sér í lagi um vefinn Robert Ebert punktur com.

Leonard Maltin, sem kemur ekki fram í myndinni þrátt fyrir að hafa verið vinur Ebert, náði ekki að bæta Life Itself í kvikmyndahandbók sína því hún var nýhætt að koma út á þeim tíma en hann gaf henni mjög jákvæða umsögn á vef sínum.

Þrjár ungar konur sem búa í litlu þorpi í Kósovó dreymir um að komast burt en frelsið virðist utan seilingar.

Þegar ég er hrifinn af kvikmyndum fer ég oft í tenglahopp á leikurum og leikstjórum til að sjá hvað fleira ég ætti að setja á stóra áhorfslistann minn. Ein af leikkonunum í Portrait de la jeune fille er Luàna Bajrami og ég tók eftir að hún hefur líka reynt fyrir sér sem leikstjóri og handritshöfundur.

Þó ég efist um að myndin sé sérstaklega sjálfsævisöguleg þá endurspeglar Hæðin þar sem ljónynjurnar öskra¹ uppruna leikstjórans. Luàna Bajrami er fædd í Kósovó en flutti sjö ára til Frakklands. Hún leikur einmitt lítið hlutverk í myndinni, unga konu frá París sem er að heimsækja ættingja.

Styrkleikar myndarinnar eru persónurnar og leikarar en sagan sjálf er aðeins of stefnulaus og endirinn aðeins of snubbóttur. Í heild er ég þó ánægður með myndina og hefði fyrirfram ekki giskað að leikstjórinn væri tvítugur (hún virðist hafa verið byrjuð á henni þegar hún var átján ára). Ef stjörnugjöf mín tæki tillit til aldurs myndi ég hækka hana um hálfa stjörnu.

★★★⯪☆

¹ Almennt er titillinn á frönsku en myndin sjálf er á albönsku. Það ergir manninn sem vill hafa titilinn á frummálinu eða íslensku.

Líf fimmtán ára stúlku í einangruðu samfélagi klofningshóps Mormóna umturnast þegar hún uppgötvar kassettu.

Julia Garner (krullhærða leikkonan úr Ozark) er í aðalhlutverki, Billy Zane (vondi gaurinn í Titanic) leikur fjölskylduföðurinn og Rory Culkin (yngstur af systkinunum) er vandræðaunglingur.

Electrick Children er fín mynd sem náði ekki alveg að vinna jafn vel úr efninu og ég hefði vonað. Endirinn var mér ekki að skapi.

Óli gefur ★★★☆☆ en myndin finnst ekki í Maltin.

Kinds of Kindness er eiginlega þrjár stuttmyndir með sömu leikurunum í ólíkum hlutverkumog ótengdum sögum leikstýrt af Yorgos Lanthimos.

Helstu leikarar eru Emma Stone, Willem Dafoe, Margaret Qualley¹,
Mamoudou Athie og Hong Chau.

Mér leiddist fyrsti hlutinn og slökkti næstum á myndinni. Miðjusagan var fín. Sú síðasta góð.

Óli gefur ★★★☆☆ en það er frekar mikið slump því við vitum öll að stjörnugjöf er alltaf marklaus og sérstaklega þegar um er að ræða mynd sem er búin til úr svona ólíkum hlutum.

¹ Dóttir Andie MacDowell. Margaret er fædd sama ár og Four Weddings and a Funeral sló í gegn. Seinna voru Andie og Dennis Quaid saman þannig að Margaret og Jack Quaid voru bara næstum því, samt alls ekki, stjúpsystkin.

Alríkismarskálkur (eilítið frumleg þýðing) rannsakar dularfullt mannshvarf á geðsjúkrahúsi sem er staðsett á eyju.

Kvikmyndin Shutter Island er að flestu leyti einfaldlega vel gerð mynd. Leikararnir alveg ágætir (m.a. annars sonur Carl Wilhelm von Sydow, hins knáa sænska þjóðfræðings). Tónlistin fín. Mér líkaði ekki við hana. Við Martin eigum allavega alltaf Hugo.

Shutter Island er of löng. Síðan er ég almennt ekki hrifinn af draumkenndum senum, sérstaklega ekki endurtekningarsömum og langdregnum. Sem þýðir að þessi mynd var mjög innilega ekki fyrir mig.

Shutter Island er mynd sem á að skilja eftir spurningar. Mín spurning er hvort að vafasöm birtingarmynd geðsjúkdóms og undarlegar vísanir í samtímasögu myndarinnar séu vísbendingar um lausn gátunnar eða bara mistök handritshöfunda.

Nokkrir umræðuþræðir sem ég fann benda til þess að það sé til fólk sem túlkar þetta sem vísbendingar sem gangi þvert á vinsælustu kenninguna um myndina. Mér finnst líklegra að þetta séu mistök og að ég nenni ekki að pæla meira í því.

Maltin var ekki hrifinn og gaf ★★.

Óli gefur ★★⯪☆☆.

Unglingsstúlka sem er leið á að vera óspennandi leyfir sér að spinna sögu en missir síðan takið á þræðinum.

Easy A er mynd sem hefði getað verið frábær en missir of oft takið á takti og tón. Hún var á köflum ákaflega fyndin.

Emma Stone augljóslega frábær. Stanley Tucci og Patricia Clarkson er ákaflega skemmtileg sem foreldrarnir. Amanda Bynes, sem ég þekki bara úr fyrirsögnum, kemur mjög sterk inn í hlutverki skúrksins sem heldur að hann sé bjargvætturinn. Gaman að sjá Dan Byrd sem var góður í Cougar Town (og í gestahlutverki í Community).

Starfsfólks skólans eru m.a. Thomas Hayden Church, Lisa Kudrow og Malcom McDowell, þau fyrstnefndu góð en sá þriðji er voðalega lítið nýttur sem skólastjórinn.

Hérna leikur Aly Michalka í mynd með Stanley Tucci en systir hennar lék með honum í The Lovely Bones. Mér líkar betur við hann sem svalan pabba heldur en barnamorðingja.

Maltin gefur ★★½.

Óli gefur ★★★☆☆.

Gaur er kallaður til að rannsaka dauða nema við herskólann West Point árið 1830.

Það er hálfgerður höskuldur í öllum lýsingum á The Pale Blue Eye og ég er eiginlega tilneyddur til að gera það sama. Ef þið viljið ekkert vita getið þið stoppað núna.

Útlitslega er The Pale Blue Eye ákaflega vel heppnuð. Það virðist hafa verið mikið lagt í búninga og sviðsmynd. Bara ef myndin sjálf hefði verið betri.

Christian Bale er rannsakarinn og bara fínn sem slíkur. Við höfum síðan Lucy Boynton, Charlotte Gainsbourg, Gillian Anderson og meiraðsegja óþekkjanlegan Robert Duvall. Verst er að þau hafa mjög takmarkaðan efnivið. Ég hafði á tilfinningunni að þau væru öll að gera sitt besta.

Svo kemur höskuldurinn sjálfur, Harry Melling er í hlutverki Edgar Allan Poe. Honum tekst ágætlega til við að búa til trúverðuga en óspennandi útgáfu af skáldinu.

Margir höfundar eru greinilega spenntir fyrir því að setja sögulegar persónur í uppskáldaðar aðstæður og búa til einhvers konar baksögur sem eiga að skýra líf þeirra og verk. Það mistekst bara svo rosalega oft.

The Pale Blue Eye hvirflast í kringum gátu og rannsóknina á henni. Mér tókst ekki að hafa sérstakan áhuga á henni og úrlausnin, sem var að sumu leyti kjánaleg, hafði því ekki mikil áhrif á mig. 

Óli gefur ★★☆☆☆